Ένα σουβλάκι – τρεις μπουκιές, γεμάτες αναμνήσεις.
Το Κοχύλι βρίσκεται στο ίδιο ακριβώς σημείο από το 1966, με ανέγγιχτο το πινακάκι με το απαράλλαχτο μενού όπου μονάχα οι τιμές αλλάζουν.
Η παλιομοδίτικη σάλα , ψησταριά παστρικιά, θυμίζει αίθουσα συνεστιάσεων, όπου οι ντόπιοι κυρίως, απολαμβάνουν τα σουβλάκια τους, έτσι μερακλίδικα όπως μόνο οι Πειραιώτες ξέρουν.
Μπορεί τα νέας γενιάς τυλιχτά να έχουν XL μέγεθος και να ξεχειλίζουν από γέμιση, και πιθανόν να έχουμε συνηθίσει τη πληθωρικότητά τους, όμως όταν πρόκειται για τα παλιακά, μικροσκοπικά σουβλάκια που είναι χαραγμένα στη γευστική μας μνήμη, ο ουρανίσκος χτυπάει καμπανάκια. Ένας τέτοιος συναγερμός βαράει κάθε φορά που ξαναδοκιμάζουμε το σουβλάκι των αδερφών Ρέκκα, σε μια συνοικία στο Κορυδαλλό. Τυλιχτά μικρούτσικα, που το ένα ίσον κανένα, πίτα αφράτη, σχετικά αλάδωτη χωρίς να το ζητήσεις, κόκκινη σάλτσα μαστόρικη πιπεράτη αλλά όχι καυτερή, εκτός αν το ζητήσεις, κρεμμύδι λεπτοκομμένο σαν σπαγγέτι κι ανακατεμένο με μαϊντανό, ντομάτα ζουμερή κατακόκκινη. Τζατζίκι δε βάζουν. Βάζουν όμως πατάτες αν το θέλετε, αλλά προτείνω να τις αποφύγετε. Οι επιλογές κλασικές: χοιρινό καλαμάκι άλιπο, κεμπάπ, μπιφτέκι, καλαμάκι κοτόπουλο. Τα τρία πρώτα φτιάχνονται στο σουβλατζίδικο κι είναι πεντανόστιμα – μόνο το κοτόπουλο είναι αγοραστό, πλην καλής ποιότητας. Στη βιτρίνα-ψυγείο μπροστά από τους ψήστες φιγουράρουν τα κρεατικά λίγο πριν περαστούν στα καλαμάκια ή γίνουν κεμπάπ και πάρουν το δρόμο για τα κάρβουνα. Μακάρι όλα τα τυλιχτά να ήταν όπως το δικό τους.
Το αίτημά σας υποβλήθηκε με επιτυχία.
